'heen en weer, heen en weer'...

Lissabon, 18-10-’16, 23.45.. kwart veur twelf

Een latertje vandaag maar wel mét reden…
Van morgen in dat schitterende hotel ‘Pousada Alcácer do Sal’ nog het ontbijtje meegenomen en vertrokken voor de laatste etappe… Het eerste deel over een nogal drukke weg waar Josine op een gegeven moment genoeg van kreeg.. Eigenlijk was het ook schandalig dat ze op die weg fietsers toelaten… Kun je je voorstellen, een drukke 2 baansweg waar de diepe sporen van de vrachtwagen net zo’n 40 cm van de weg rand zitten en dan zo’n bult omhoog naar de wegrand waar dan alleen een vluchtstrook van slecht beton zit, vol gaten.. Je bent a.h.w. verplicht om 1 meter op de weg te gaan fietsen met alle gevolgen vandien… piepende remmen van vrachtwagens, snel weer naar rechts de ‘slechte’ vluchtstrook op… enfin gelukkig werd de weg op een gegeven moment beter, in die zin dat we de vluchtstrook als fietspad konden gaan gebruiken waar hij ook eigenlijk niet voor gemaakt is.. Na een km of 30 werd de weg bij Aquas de Moura een stuk minder druk, verkeer naar Setubal ging hier rechtdoor en wij sloegen rechtsaf richting Poceiaro en Montijo.. In Aquas de Moura even in een locaal barretje een ander zitvlak genomen en wat gedronken. Uiteindelijk in Montijo zo in een keer naar de vertrekplaats van de Ferry gereden, zonder problemen en of ongelukken. Alleen toen we daar aankwamen 13.30 bleek de volgende boot pas om 15.00 te vertrekken, dus weer ff pauze genomen en de feud achterstand weggewerkt. Tevens op de Mio het adres ingebracht van het door ons gehuurde appartement in Lissabon, Beco de Sao Miquel 17.. Op een gegeven moment hoor ik iets via de luidsprekers over bicycletas en denk dus dat wij als eersten aan boord moeten, we haasten ons en gaan aan boord.. een soort Hoovercraft boot, die met gezwinde spoed (36,5 km/uur) richting Lissabon vaart… Richting Lissabon, shit waar is mijn Mio… jawel hoor, in de haast om aan boord te gaan, laten liggen in de vertrekhal in Montijo.. nondeju en nog enne keer nondeju en nog enkele tot mijn vocabularium behorende uitdrukkingen in dergelijke omstandigheden.. Josine’s simpele oplossing, “je pakt gewoon zo meteen een kaartje terug en haalt hem op, hij zal er nog wel liggen…” nondeju, nondeju.. Dus aan Lissabon’s zijde de fiets van boord gedaan, ergens met Josine neergezet en tegen Josine gezegd “pak daar maar een terrasje en houdt de tandem in het oog” en ik weer die boot op, die meteen terugvoer… Zit ik op die boot, belt Josine op dat ze problemen heeft gehad met de veiligheidsdienst die daar een fiets zien staan, zonder eigenaar die net van de boot afkomt etc.etc. Josine heeft een en ander op haar beste Portugees proberen uit te leggen, hetgeen gelukt was, ze zat nu met fiets op een terrasje. Volgens haar moest ik wel straks nog een kaartje kopen… ik dus weer terug naar Montijo, ½ uurtje varen en toen daar weer aan wal en op zoek naar mienen Mio… niet te vinden, op de bank waar ik dacht dat hij lag, lag hij niet… nondeju, nondeju etc. Ik richting de kaartjesverkoper om te horen/zien of iemand daar mijn Mio had afgegeven.. en op dat moment komt een meneer die ons tevoren vriendelijk te woord had gestaan en geholpen had om de fiets door de poortjes te loodsen naar mij toe en vraagt me wat ik aan het zoeken ben… kortom hij wist dat ik iets aan het zoeken was en toen ik hem had uitgelegd wat, begon hij te lachen en nam me mee naar het kantoor waar m’n Mio lag… Abrigado, Abrigado, wel een keer of 100 en buigend als een knipmes nam ik afscheid van hem.. ik hoefde zelfs geen kaartje te kopen, ik mocht zo weer de boot op richting Lissabon… vanmorgen nog nooit op die boot gezeten en nu al 3x dus, een keer heen, 1 keer terug en nu dus weer heen… Aan de overkant, in Lissabon op de kade, zag ik Josine met fiets zitten op een terras waar ik even later ook aanschoof en 1½ pilsje nam op de goede afloop, achteraf iets te overmoedig..
Toen m.b.v. de Mio op zoek naar ons adres… Op die Mio lijkt alles simpel.. daar zitten geen hoogtelijnen op en geen trappen… 1ste straat links ging niet: trappen, 2de wel maar ook weer gevolgd door trappen.. Kortom na menig trapje op en af uiteindelijk ons onderkomen gevonden, heel wat anders dan de Pousada Alcacer do Sal… Toen ik uiteindelijk alles op zijn plek had, d.w.z. alle bagage, de fiets en Josine, werd het me een beetje te veel.. van al dat gesjouw trapje op en af, bagage en tandem allemaal achter elkaar, ik werd duizelig en kreeg een soort koude rillingen en moest even plat… kon het verhaal dus niet meer kwijt… Na even gelegen te hebben (tot 21.00) en weer bekomen te zijn, zijn we in een restaurantje gaan eten, naast de voordeur van ons appartement… Ons appartement Josine vindt het zeer lachwekkend, het bestaat uit een kleine slaapkamer, met Ikea-2persoons bed, 1 kleine keuken en een kleine kamer met 2zits, inderdaad Ikea, bank en TV aan de muur.. Maar het kleinste kamertje van het appartement spant de kroon: douche/wc in 1.. Josine zei nog: “ik denk dat we alletwee vrijdag weer blij zijn als we thuis zijn.. daar lopen we elkaar niet de hele dag voor de voeten, hier dus wel.. Temp. hier in Lissabon 25 graden en lekker warm, voor morgen idem dito.. dus echt nog genieten van de na-zomerzon in Lissabon.. Morgen de stad in met de bus en we hebben nog een afspraak met Erik-Jan die belt morgen een keer en we zullen dan eens zien of we elkaar nog kunnen ontmoeten voor een hapje/drankje.. Tot morgen dus..