Via Pecuaria...

San Lorenzo de El Escorial, a las cinco y media de la tarde, hauf zess dus

‘Getting out of a place’, ‘para salir de una ciudad’ is in het verleden voor ons wel een probleem geweest.. dus iedere keer ook weer even spannend.. m.n. omdat diejen Rinus Benjaminsen het had over ‘fietsbruggetje over de autobaan’ en even verder op over ‘een trap die met bagage op de fiets niet in 1 keer genomen kon worden’, laat staan met een ebike-tandem dus en nog verder over ‘einde weg links voetpad op en dan voetgangersbrug over het spoor’... een etappe met hindernissen dus in het vooruitzicht.. maar daarover later meer… Eerst de eerste kilometros… gelukkig langs een rivier en volgens Rinus rechts er langs op en dan op een gegeven moment via de Puente del Rey naar de linker kant en dan zover doorfietsen dat het niet meer ging, bochtje om naar links en dan de fietsbrug over de autobaan.. Niet te geloven ‘een makkie’ zelfs met een tandem!. Je hoefde in de bochten niet eens voor en achteruit te manouvreren, met Liam had ik hem fietsend kunnen nemen, nu op mijn gemakje lopend er over heen en er weer af. Wat volgde was een stuk mooie geasfalteerde weg door een dennenbos omhoog, ondertussen passeerden we leeftijdsgenoten op hun niet-ebike-mountain-bikes ploeterend omhoog naar het hoogste punt. Daar moesten wij rechtdoor, een niet geasfalteerd pad op, dat weer omlaag ging en soms wat plekken met rul zand had.. uitkijken geblazen dus.. Toen het volgende obstakel genomen, een dubbele trap omlaag, volgens Rinus dus niet met bepakking in een keer te nemen. Daar ging ons een Spanjool voor die ons hoofdschuddend aankeek, bereid was om te helpen en op zijn Spaans ons duidelijk maakte dat hij ook niet snapte dat niemand op het idee gekomen was om een fietsgootje langs de trap omlaag aan te leggen.. Enne hij haalde mij de woorden uit de mond, zij het niet op zijn Spaans.. Maarre ook die hindernis namen we..
Toen via de tuinstad Pozuelo, een van de vele voorsteden van Madrid verder. Rinus had hier echt zijn best gedaan om ons van de straat te houden, hij loodste ons door enkele parkjes heen, Pozuela door en uit, slechts 1x een verkeerde route, hooguit 1 km 2x bekeken. Daarna nog door enkele ‘zwaar bewaakte’ voorsteden van Madrid, Majadahonda (hier zag Josine de trainingsverlden van Atletico Madrid liggen), Las Rozas de Madrid door via fietspaden die dan weer rechts van de weg, dan weer in de middenberm en uiteindelijk links van de weg lagen… de nodige bochtjes links en rechts af, tussen paaltjes door. Nergens een paaltje geraakt met de bagage achterop!! Een voordeel hier in Spanje is wel dat je zomaar een zebra op kunt rijden, iedereen stopt, trapt onmiddellijk de rem in als men je ziet naderen!.. of dat nu komt omdat ze ons zien aankomen of dat ze Josine mij horen waarschuwen dat er een auto aankomt, blijft natuurlijk een vraag..
Daarna kozen we voor een stuk langs de autobaan, via een ‘via servicio’, omdat de weg binnendoor moeilijker, steiler en linker was volgens Rinus. Via Torrelodones weer richting Galapagar.. Ergens rechtsaf de Calle Roble in en dan na 100 m. de onverharde ‘Camino de la Monja’ in, Josine’s vrije vertaling luidde “het nonnenpadje’ in. Dacht meteen aan Padre Gerardo die wel zal steigeren als hij dit leest, maar ik kan hem geruststellen, geen enkel nonnetje op dat pap gezien. Een pad trouwens dat we met de tandem helemaal hebben gelopen, ik kreeg Josine niet op de fiets, had ook niet helemaal gekunnen; volgens diejen Rinus zou een stuk echt niet fietsbaar zijn nl. 5m over een berg stenen heen.. Met een e-bike tandem, zijn er meer meters te verzinnen die niet fietsbaar zijn!! Maar ook die kilometros lieten we al lopend achter ons. In Galapagar even bij de plaatselijke supermercado gestopt en wat drinkvoorraad aangelegd.. En weer verder. In Collado Villalba nog even moeten zoeken.. ook hier weer ongeveer 500 m. 2x gezien.. meer door onze eigen schuld dan door Rinus. En toen volgde het mooiste stukje van vandaag.. een weg via de ‘Via Pecuaria’, een soort ‘via verde’ maar dan anders, merendeels een zanderig pad en je moet af en toe een hek openen en weer dichtmaken om het het vee ‘binnen’ te houden. Net toen ik de opmerking gemaakt had dat ik alleen de faecalia van die Pecuaria gezien had, zag ik er een paar vlak langs het zandweggetje. Josine riep meteen “geen paadje voor Trudy dus’ . Een mooi stukje weg van vandaag. Na het vijfde hek bereikte we weer de geasfalteerde weg en zaten we op de rondweg om El Escorial… Daar even het adres van ons Hotel in de Mio gebracht.. nog 3.65 kilometros bergop met een knipperend signaal op de teller dat de accu bijna leeg was.. de tweede en laatste dus. Aangezien San Lorenzo de El Escorial ‘hoog’ ligt, vreesde ik het ergste.. Opeens een bericht op mijn telefoon.. uit Den Bosch.. Dit nieuws even verwerkt, Katie gebeld en vernomen dat alles op het laatst in sneltreinvaart is verlopen.. Zij en haar broers hebben er vrede mee, het ging niet meer..
De laatste kilometros berg op legden we grotendeels zwijgend en lopend af, niet alleen omdat het meer dan 14% omhoog ging!
Om 17.00 op de plaats van bestemming, 2 accu’s leeg en ook zelf wel aan een verfrissing toe. Na de douche nu dus een terrasje waar ik dit verslag af typ.

Zo meteen drinken we nog een glaasje wijn ‘op Ineke’, dat hebben we Katie, Gijs, Klaas toegezegd.